Zapraszamy na koncert w ramach obchodów 79. rocznicy wybuchu powstania w getcie białostockim:
Ginczanka – Tęskno gra poezję
16 sierpnia 2022, godz. 19:00
klub Fama, ul. Legionowa 5
wstęp wolny
“Brzmi, jakby Ginczanka była jej pisana”
Wysokie Obcasy
“Joanna Longić i Zuzanna Ginczanka to duet, który dzielą dekady, a łączy podobna, eteryczna i tajemnicza, estetyka.”
KMAG
“Harfa, smyczki, analogowe syntezatory i wiele innych. Przyznaję, że odpoczywałem, słuchając tej płyty, kołysany, uspokajany.”
Robert Rient, Przekrój
Tęskno, czyli solowy projekt Joanny Longić, powraca z trzecią długogrającą płytą. Jedenaście premierowych kompozycji to kontynuacja przygody autorki z artystycznym, nieoczywistym popem, którego drugim imieniem jest wrażliwość. Nastrojowe instrumentarium, na które złożyły się m.in. fortepian, sekcja smyczkowa czy harfa, wchodzi w dialog z subtelną, wyważoną elektroniką i charakterystycznym głosem Joanny.
Patronką albumu, który w serwisach streamingowych ukazał się pod koniec 2021 roku, jest wybitna poetka doby dwudziestolecia międzywojennego, Zuzanna Ginczanka. – “Określenie “poezja” jest dla mnie wielowymiarowe: może być świadomą ciszą albo pojedynczym słowem wypowiedzianym we właściwym miejscu i czasie” – opowiada Longić. Artystce szybko udało się znaleźć punkty wspólne z Ginczanką. W jej twórczości odnalazła nadzieję, odwagę, zachwyt nad pięknem i afirmację codziennych, pozornie niewiele znaczących gestów i słów.
Do stworzenia unikalnego wrażenia niezbędny był cały arsenał środków muzycznych. Kwintet smyczkowy towarzyszy fortepianowi, natomiast na innych utworach z albumu pojawiają się harfa, flet poprzeczny, syntezatory analogowe, jednak jest i miejsce dla werbli, kotłów i bębnów basowych. Longić śpiewa, ale i szepce. Zarówno współczesna artystka, jak i poetka sprzed pokoleń doceniają piękno życia, jednak nie uciekają przed nostalgią i nawet strachem, które często ze sobą niesie.
“Spotkałam się już z opinią moich słuchaczy, że moje teksty nie są może poetyckie, ale trochę “poetyzujące”. Nigdy do końca nie czułam się władczynią słów. Często zdarza mi się mieć problem, żeby znaleźć te właściwe by coś wyrazić w codziennym życiu. Stąd też ucieczka w muzykę. Odkąd pamiętam byłam bardzo skupiona na tym by muzyka i tekst w Tęskno były na równym poziomie i tak samo ważne.
Po wydaniu ostatniej płyty Tęskno zaczęłam googlować Ginczankę, której twórczość znałam już wcześniej. Moja przyjaciółka z gimnazjum pokazała mi ją w szkole i podzieliła się ze mną tomikiem wydanym jeszcze za życia Zuzanny. Teraz tych wierszy jest już odkrytych na szczęście setki. Ona w bardzo wielu miejscach wprost mówi o tęsknotach. Gdy to odkryłam już zapaliła mi się w głowie lampka ciekawości. Zaczęłam czytać więcej i jej wizja świata, słowa i historia bardzo mnie wciągnęły. Są tam takie motywy, które też wcześniej poruszałam w swoich autorskich tekstach piosenek.”
Joanna Longić
