Podlaska Akademia Kultury przy Białostockim Ośrodku Kultury oraz Polski Instytut Sztuki Filmowej zapraszają na film
JEDYNIE PRAWDA JEST CIEKAWA / odc. I i II
z okazji 120. rocznicy urodzin Józefa Mackiewicza
10 kwietnia 2022, godz. 15.00
Kino Forum, ul. Legionowa 5
bilet: 13 zł – w kasie kina Forum i na stronie bilety.bok.bialystok.pl
Jedynie prawda jest ciekawa
Polska 1996, ok. 90′
reż. Robert Kaczmarek
Józef Mackiewicz lubił ptaki. Od dzieciństwa obserwował je, hodował, podziwiał. Nie poświęcił jednak życia ich badaniu, choć studiował ornitologię. Został pisarzem, i to – jak stwierdza w swej książce o Mackiewiczu autor scenariusza filmu Włodzimierz Bolecki (Jerzy Malewski) – podwójnie skazanym na śmierć. Pierwszy wyrok, a miała to być śmierć fizyczna, wydała podczas wojny Specjalna Komisja AK. Nie został wykonany. Wyrok drugi, skazujący na śmierć cywilną, wydały władze PRL i część emigracji.
Józef Mackiewicz urodził się w 1902 roku w Sankt-Petersburgu. W 1907 roku jego rodzina przeniosła się do Wilna, gdzie chodził do gimnazjum i jako uczeń szóstej klasy wstąpił na ochotnika do wojska, by wziąć udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po jej zakończeniu zdał w Warszawie maturę, a potem podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Wkrótce jednak powrócił do Wilna i tam kontynuował studia na wydziale metematyczno-przyrodniczym. Nie ukończył ich z powodów finansowych. Jego starszy brat Stanisław, znany pod pseudonimem Cat, założył w tym czasie “Słowo” i wciągnął Józefa do prac redakcyjnych. To zdecydowało o jego dalszym losie. Wkrótce stał się aktywnym reporterem przemierzającym Litwę wszelkimi środkami lokomocji. Nawiązał też współpracę z “Kurierem Warszawskim”. Spróbował swych sił w literaturze. W 1936 roku wydał zbiór nowel “16-go między trzecią a siódmą”, a w 1938 – powieść “Bunt rojstów”.
Druga część filmu o życiu i twórczości Józefa Mackiewicza obejmuje okres poprzedzający wybuch II wojny światowej i lata wojny. Mackiewicz zmienia wówczas zakres zainteresowań. Od tematyki społecznej przechodzi do zagadnień związanych ze stosunkami Polski z Niemcami i krajami bałtyckimi oraz stosunkami tych krajów z ZSRR. Pisywał wówczas w “Gazecie Codziennej”. Po wejściu wojsk radzieckich do Wilna wycofał się z dziennikarstwa, został drwalem, potem robotnikiem, furmanem. Kiedy w 1941 roku na Litwę wkroczyli Niemcy, władze okupacyjne zaproponowały mu redagowanie pisma w języku polskim. Odmówił. “Goniec Codzienny” jednak powstał i po pewnym czasie pisarz zamieścił w nim kilka tekstów. Za to właśnie otrzymał wyrok śmierci – niewykonany, a następnie odwołany. W 1943 roku, na zaproszenie Niemców, pojechał do Smoleńska i uczestniczył w ekshumacji zwłok polskich oficerów zamordowanych w Katyniu. Po powrocie udzielił wywiadu “Gońcowi”. W 1944 roku, obawiając się powtórnej okupacji Litwy przez ZSRR, opuścił Wilno. Pojechał do Warszawy, potem do Krakowa, a w styczniu 1945 roku przez Pragę do Wiednia, a następnie do Włoch.
źródło: filmpolski.pl
