Zapraszamy na spektakl w ramach Art Weekend 2020:
Polski Teatr Tańca: Trucizna
9 października 2020, godz. 18:00
sala Forum, ul. Legionowa 5
bilety (30 zł) do kupienia w kasach Kina Forum i Centrum im. Ludwika Zamenhofa oraz na bilety.bok.bialystok.pl, będą również dostępne w miejscu wydarzenia na pół godziny przed rozpoczęciem
Wytyczne dla wydarzenia Art Weekend 2020
oświadczenie uczestnika wydarzenia Art Weekend 2020
choreografia i reżyseria: Marta Ziółek
asystent choreografki, współpraca choreograficzna: Wojciech Grudziński
teksty i dramaturgia: Anka Herbut
muzyka: Lubomir Grzelak
wizualizacje: Rafał Dominik
kostiumy: Tomasz Armada
reżyseria świateł: Aleksandr Prowaliński
making off: Karolina Sobel
asystentka spektaklu: Paulina Jaksim
współpraca choreograficzna przy scenach voguingowych: Magdalena Marcinkowska
współpraca choreograficzna przy scenach krumpowych: Piotr ZONTA Król
obsada: Evelyn Blue, Kacper Bożek, Julia Hałka, Agnieszka Jachym, Paulina Jaksim, Patryk Jarczok, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Katarzyna Kulmińska, Dominik Kupka, Daniel Michna, Pau Pérez Piqué, Katarzyna Rzetelska, Sandra Szatan, Emily Wong-Adryańczyk
“Trucizna” odsyła do średniowiecznych epidemii tanecznych, których różne odmiany zdefiniowano w XIX wieku jako choreomanię. Etymologicznie choreomania łączy greckie słowa choros (taniec) oraz mania (szaleństwo), nazywając w ten sposób spontaniczne, niekanoniczne i niewygodne dla władzy ruchowe manifestacje ciał w przestrzeni publicznej. „Taneczne zarazy” miały miejsce w średniowiecznej Europie, ale w spektaklu umieszczone zostają w aktualnym, społecznym kontekście. Przewijają się tu więc nawiązania do Climaxu Gaspara Noé czy do rejwowych szaleństw, o których lider zespołu Prodigy, Keith Flint, śpiewał w piosence “Poison”.
Choreograficznie “Trucizna” nawiązuje do pozascenicznych tańców społecznych (social dancing), mających moc budowania fizycznej wspólnoty i ruchowej empatii – podczas zgromadzeń, protestów w przestrzeni miejskiej czy w klubach. Pracując z grupą tancerzy z Polskiego Teatru Tańca badamy taniec jako pasję i zatrucie. Obserwujemy, jak materializują się w poszczególnych ciałach i w ich osobistych historiach. Przemieszczamy się pomiędzy perspektywą indywidualną a grupową dynamiką. Przyglądamy się, jak ze zbiorowiska indywidualności taniec wytwarza grupę, stając się kolektywnym doświadczeniem.